از دیده رفته ای و به جانم نهان تویی
بر بامِ آسمان دلم، کهکشان تویی
هر جا که می روم، اثرِ ردّپای توست
در کوره راهِ گمشده ، تنها نشان تویی
وقت اذان رسید و نمازم قضا شده است
محراب و قبله گاه و طنین اذان تویی
من ساقه های غرق به مرداب عاشقی
آن غنچه ی شکفته ی نیلوفران تویی
«هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق»
عشقی که وصف آن نرود در بیان تویی
#شهرام_آذین