سیامک عباسی، ترانه‌سرا و خواننده، تاکید دارد که میان ترانه و موسیقی ارتباطی تنگاتنگ وجود دارد و اگر یک هنرمند خواننده باشد و در عین حال کلام را بشناسد و بتواند در آثار دیگر شعرا، ترانه‌سرایان و نویسندگان تدقیق کند، توفیق بیشتری خواهد داشت.
به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سیامک عباسی، ترانه‌سرا و خواننده در برنامه «پرانتزباز» به بیان ظرافت‌های ترانه‌سرایی و ارتباط موسیقی و ترانه پرداخت و عنوان کرد: لازمه شناخت کلمه و نوشتن و حتی لازمه نواختن و آهنگ‌ساختن و لازمه خواندن و مجری‌بودن این است که هنرمند ابتدا یک جهان‌بینی داشته باشد. هنرمند ابتدا باید بداند که چه می‌خواهد بگوید و ورودی ذهن خودش را با انواع و اقسام راه‌های ورودی مانند کتاب، فیلم، سریال، تحلیل، استنتاج و استدلال پرکرده باشد و سپس به ابزار تک‌تک این حوزه‌ها مسلط شود و دانشش را فراگیرد. به عنوان نمونه ادبیات و زبان فارسی خود ابزار استفاده از موضوعی به نام کلام است و الفبای موسیقی، روابط بین نت‌ها و نیز تکنیک‌های خوانندگی است. هنرمند باید با جهان‌بینی وسیع خود اطلاعاتی را که در ذهن انباشته با این ابزارها ارایه دهد.
عباسی افزود: پیش از اینکه بخواهیم برای خود ابزاری قایل شویم پرداختن به محتوا اولویت دارد و کسی که به یک جهان‌بینی رسیده باشد و حرفی برای گفتن داشته باشد، ابزارش را پیدا می‌کند. بنابراین اشراف پیدا‌کردن به کلمه، عروض، قافیه، وزن و مواردی از این دست دشواری ندارد و مهارت‌هایی آموختنی است. به نظر من هنرمند خواننده اگر خود بتواند ترانه‌سرایی کند یا در آثار شاعران، ترانه‌سرایان و نویسندگان تدقیق کند، موفق‌تر خواهد بود.
وی همچنین با اذعان بر دشواری فعالیت هنری در جامعه بیگانه با هنر توضیح داد: اساسا کار هنری کردن در جامعه‌ای که دغدغه هنر ندارد و بیشتر درگیر معیشت است، آسان نیست.
عباسی بر ضرورت حمایت مالی و معنوی هرچه بیشتر از هنرمندان کشور تاکید کرد و افزود: کسانی که در زمینه هنر علاقه و استعداد دارند ولی نتوانسته‌اند آگاهی کافی را کسب کنند خودشان مقصرند و علت نیستند، بلکه معلول هستند. علت این است که مساله هنر در مدارس و در سیستم آموزش و پرورش ما تعریف نشده است. در زنگ هنر خط‌مان را تقویت می‌‌کنند ولی از بسیاری هنرها غافل می‌مانند. به دانش‌آموزان الفبای موسیقی را یاد نمی‌دهند و از سینما چیزی نمی‌گویند؟
وی ادامه داد: جامعه به درکی از دانش عمومی در رشته هنر نیاز دارد. و وقتی آن درک را نداده‌ایم و چیزی نکاشته‌ایم امید درو نخواهیم داشت. شخصی که استعداد دارد به واسطه استعدادش ممکن است که ادعا هم داشته باشد ولی به واسطه آموزشی که ندیده شما نقیضه آن ادعا را در کارش پیدا می‌کنید. این تقصیر آن شخص نیست، بلکه سیستم آموزشی باید به وی یاد می‌داده است. البته خودش هم باید به دنبال آن می‌رفته و یاد می‌گرفته است. اغلب خانواده‌های ایرانی نیز از هنر حمایت نمی‌کنند و من خودم با سختی به عالم هنر آمدم. در خانواده‌ها همیشه یک نگرانی بابت امنیت شغلی وجود دارد؛ بابت اینکه فردا می‌خواهی چه کار کنی؟
این خواننده همچنین تاکید کرد: ترانه را نباید جدا از موسیقی ارزیابی کنیم. اساسا مساله ترانه به موسیقی تنیده شده و متن و شعری که با آواز خوانده می‌شود روی همان کاغذ هم که باشد وقتی ریتم پیدا می‌کند خودش بالذات ترانه است؛ چون ریتم خودش را از موسیقی وام گرفته‌است، یعنی کلامی که با موسیقی عجین شود قطعا ترانه است، بنابراین حافظ، سعدی و مولانا هم ترانه‌سرا بوده‌اند. شما فقط می‌توانید به کسانی که شعر نو، آن هم شعر نوی بدون وزن می‌نویسند بگویید که شاعر مطلق هستند و بقیه همه ترانه‌سرا هستند.
ویژه‌برنامه «پرانتز باز» به مناسبت هفته کتاب و به تهیه‌کنندگی و سردبیری مارال دوستی، با همراهی نیما رئیسی، شهاب دارابیان و علیرضا بهرامی از 22 تا 29 آبان از باغ کتاب و خانه کتاب و ادبیات ایران به صورت زنده روی آنتن رادیو نمایش رفت.